Afscheid en het begin van ons avontuur!

Hallo allemaal!

Het is alweer veel te lang geleden dat ik wat heb gepost, sorry!
Dit verslag schrijf ik nu vanuit een of ander aftans internetcafeetje dus ik hoop dat het gepost wordt:D

Ik zie dat ik 6 weken geleden voor het laatst iets gepost heb. Inmiddels zijn we al weer heel wat werkweken en avonturen verder! Ik zal even een korte samenvatting proberen te geven;

Onze stage bij het weeshuis zat er al na 2 weken op om door te gaan naar de Rehab. Maaar eerst een prachtig afscheid van de weeskinderen. Zij hadden een traditionele dans voorbereid in hun eigen stamkleding. Veel kinderen komen uit de bergen en daar leven allerlei verschillende stammen. De huismoeder wil dat de kinderen hun roots in hun hart houden en laat daarom iedereen vanuit zijn eigen stamgewoonten dansen en kleden. Het was zeer indrukwekkend en zelfs een beetje emotioneel. De kinderen waren erg verdrietig dat we gingen en dat is natuurlijk niet leuk. Om het leuk af te sluiten hebben wij s' avonds een klein feestje gegeven, waar de kinderen met volle teugen van hebben genoten!

Na dit feestje begon het weekend voor ons en we zijn gaan raften! We hebben veel gelachen en gezwommen. 1 keer viel ik uit de boot in zon kolk die bekend stond als de wasmachine ( Nou, dan witte t wel) Ik wist echt niet meer wat voor of achter was en hoe ik nou uit die kolk moest komen! Gelukkig waren er stoere mannen mee om dummies als ik uit het water te hijsen! Al met al een geslaagde dag!

Na het weekend begon onze werkweek op de Rehab. Dit was wel erg indrukwekkend. Niet alleen de verhalen van de bewoners die er zaten, maar ook de leeftijd van de kinderen! De jongste was 10 en was verslaafd aan lijmsnuiven. Echt bizar als je bedenkt dat wij op die leeftijd tikkertje speelden en ons druk maakten om stukken speelgoed. Er zat 1 jongetje van 12, die op zijn 10de was binnengebracht. De ouders moeten een handtekening zetten bij opname, en de ouders moeten ook een handtekening zetten bij ontslag. Echter zijn deze ouders spoorloos verdwenen en zit dit jongetje al 1,5 jaar onnodig in de rehab.
De regels in de rehab zijn erg strikt en dit was voor ons behoorlijk wennen.
Als je de regels overtreedt, zoals je schoenen niet netjes naast elkaar zetten, moet je 8 uur met je gezicht naar de muur gaan staan. Deze muur heet de '' reflection wall.'' Op deze manier wordt je gedwongen na te denken over je ''zonde.'' Je kunt je wel voorstellen dat veel mensen alleen maar leiper worden van dat soort straffen. Ook kan het zijn dat de enige bezoekdag die je hebt, (zondag) wordt geschrapt. Voor jonge moeders met baby's kwam het dus voor dat zij hun kind 2 weken niet konden zien. Zielig!! Voor ons waren dit echt absurde straffen, maar we moesten het accepteren. Daarom zijn we ons gaan focussen om leuke dingen met de bewoners te gaan doen, die niet gerelateerd zijn aan straf. Zo hebben we zumba les gegeven aan 90 man! Ontzettend leuk om te zien hoe volwassen mannen, vrouwen en kinderen los gaan op die billen-schud muziek:) Ook hebben we Hollandse spelen met de kinderen gedaan. Ze vonden het fantastisch! Wel merk je direct de straatmentaliteit die erin zit, want ze proberen bij elk klein spel al vals te spelen haha.

Halverwege de week zijn we naar het eiland Samal gegaan voor een medical mission. We gingen naar een basisschool ergens in the middle of nowhere. Toen we aankwamen zaten daar 200 kinderen helemaal opgedoft op ons te wachten. Toen een juffrouw verbaasd aan een kindje had gevraagd waarom hij schoenen aanhad, was het antwoord; ''because the white visitors are coming today.'' Dit was voor ons wel even een schok. Maar des te meer de kriebels om even de handen flink uit de mouwen te steken. Die middag hebben we bij alle kinderen de vitale functies gemeten, en bij alle ouders die klachten aangeven. De uitschieters hebben we genoteerd en aan de dokter gegeven. Hij zou zorgen voor medicatie. We hadden van het donatiegeld dat jullie hebben gegeven slippers en schoolmaterialen gekocht. Toen we dit gingen uitdelen kreeg ik wel een beetje het uitverkoop bij de Bijenkorf gevoel! Alle moeders duwden elkaar omver om iets te krijgen, kindjes verdrongen elkaar en begonnen te grijpen en te schreeuwen. Heel naar om te zien, maar het geeft wel aan hoe groot de armoede daar is en dat de spullen goed terecht komen. Als bedankje hadden de kindjes en zelfs sommige moeders een dans voor ons voorbereid! Hartstikke lief! Sommige moeders hadden Filipijns eten voor ons bereid. Een bijzonder gebaar, als je bedenkt dat eten daar elke dag weer een probleem is..

De dag erna zijn we doorgevaren naar het eiland Talicud. Wat een prachtig eiland zeg! Witte stranden en het water zo helder, dat je de vissen langs je benen kon zien zwemmen. Daar was trouwens niet iedereen even blij mee haha. Na 2 dagen daar gerelaxed en genoten te hebben, zijn we teruggegaan naar Samal, want we waren uitgenodigd voor een groot feest. Het was inderdaad een enorm feest en samen met de sportstudenten hebben we daar een fikse neon/foam party gehouden! En zo kwam het dat we zondag met een zeeer brakke kop naar watervallen gingen kijken. Ik had hier totaal geen zin in, maar achteraf een goed idee want dat water was lekker koud! Goed voor de kater hihi.

Maandags waren we vrij en dinsdag begon ons werkleven weer. Ik had avonddienst op de ER en heb een indrukwekkende bevalling van een doodgeboren kindje mee mogen maken. Het kindje was al 39 weken oud en het was al bekend dat het doodgeboren zou worden. Tijdens de bevalling werd er veel gelachen en geouwehoerd. Geen aandacht voor de jonge moeder, die geen idee had wat er allemaal gebeurde. Toen ik haar hand vastpakte zei een van de nurses tegen mij dat dat niet hoefde, daar waren de ijzeren beugels aan het bed voor. Ik vond het met de minuut vervelender worden en aan het eind van de bevalling waren Charlotte en ik allebei behoorlijk kwaad. De baby werd in een kartonnen doos gestopt en aan een familielid gegeven, zonder dat de moeder er naar heeft kunnen kijken. Er was totaal geen support tijdens de bevalling en al helemaal geen psychosociale begeleiding. Heel bizar en frustrerend. Dit hebben we wel mee kunnen geven aan de teamleider gelukkig.

Na deze dienst was mijn stage klaar. Hij was wat eerder beeindigd dan gepland omdat er teveel studenten rondliepen. Deze kans grepen Char en ik natuurlijk met beide handen aan en we zijn direct een dag erna naar het noorden van Mindanao gegaan. We gingen naar het eiland SIargao, het surfparadijs van de Filipijnen. Na 16 uur reizen kwamen we aan maar het was zeker de moeite waard! Wat een sfeer en wat een lieve mensen! Na 5dagen chillen en surfen zijn we terug gegaan richting Davao. Onderweg nog gestopt in het uitgestorven dorpje Bislig, waar de mensen onvoorstelbaar heilig zijn. Werkelijk voor alles werd hier gebeden! Zelfs voor een motorritje van 5 minuten. Het hielp uiteindelijk niet eens wat na 3 minuten stonden we al stil in de bergen haha. Maaar de Filipijnen zou de Filipijnen niet zijn als er niet binnen 5 minuten iemand kwam om ons te helpen. En zo kwam het dat we met zn 3en op een motor een ander motor+ bestuurder door de bergen moesten slepen. Lachen! In Bislig hebben we een rivier gezien, die minstens 200 meter diep is, maar zo helder, dat het lijkt alsof ie maar 2 meter diep is. Ik kon het zand gewoon zien liggen! Wel gaaf om te zien. Daarna zijn we naar de Niagra Falls van de Filipijnen gegaan. Wat een mooie watervallen en wat een kracht produceren die dingen! Als je te dicht bij de waterval zwom, werd je gewoon naar beneden gezogen. Na de watervallen moesten we snel terug naar huis want we waren uitgenodigd door een pastoor voor een speciale lunch met allemaal pastoors. Dus wij snel met de motor naar huis over de slechtste weg die ik ooit heb meegemaakt. Resultaat: bijna decubitus billen hihi! Bij de lunch aangekomen, zaten er 20 pastoors op ons te wachten tot we plaats namen aan de ere- tafel. En natuurlijk lag er weer zo'n heeerlijk varken op ons te wachten.... brrrr. Uit beleefdheid maar wat gegeten en toen in ons huisje snel aan de crackers haha!

Na deze lunch zijn we terug naar ''huis'' gereden. Wat fijn om weer even in Davao te zijn! 3 dagen lang heb ik optimaal genoten van alle lieve mensen en gezelligheid daar. Wat ga ik dat missen zeg!

Maar toen werd het toch echt tijd voor ons eerste echte avontuur; Bohol!
Bohol was ontzettend leuk. Een mooi eiland met bijzondere natuur. Werkelijk alles kun je daar vinden! Van grotten, tot teletubbiebergen en van rijstterassen tot prachtige stranden. Het leuke was dat we op die teletubbiebergen (heten eigenlijk Chocolat Hills) de rest van de meiden tegenkwamen haha! Nog geen 4 dagen gesplitst of er was alweer een reunie! De rest van de week vooral veel getourd met onze eigen scooters. We hebben aapjes gezien, grotten waar je in kon zwemmen en we hebben een avond kayak tocht gedaan, waar we fireflies gingen spotten. We zagen bar weinig fireflies tot het wat donkerder werd. Het leek net een kerstboom, zo veel licht kwam er vanaf! We konden er alleen niet te lang naar kijken want het leek net of je aan het trippen was. Doordat die vuurvliegjes knipperen en rondvliegen leek het net of die boom alle kanten opging haha! Uitendelijk waren we het zat en hebben we een kayakrace terug naar het beginpunt gedaan met de andere toeristen. Gelachen!

Nu slapen we een nachtje op Cebu, en morgen vliegen we door naar Palawan. Tijd voor feest! Joehoee

Zo dit was het weerrrrr ! Heeel veel liefs en kussieees